به درد دل گرفتارم دوای دل نمی دانم

دوای درد دل کاری است بس مشکل نمی دانم

به چشم خویش می بینم که خواهد ریخت خون دل

ندانم چون کنم با دل من بیدل نمی دانم

بیابان است و شب تاریک و با من بخت من همره

ولی بخت است خواب آلود و من منزل نمی دانم

چه گویم ای که می پرسی ز حال روزگار من

که ماضی رفت و حال این است و مستقبل نمی دانم

مرا از دین و از دنیا همین درد تو بس حاصل

که من خود دین و دنیا را جزین حاصل نمی دانم

از آنت در میان دل چو جان جا کرده ام دایم

که من جای تو در عالم برون از دل نمی دانم

مرا گویند عاقل گرد و ترک عشق کن سلمان

من آن کس را که عاشق نیست خود عاقل نمی دانم